فهرست محتوا
اسمیتسونیان
توافقنامه اسمیتسونیان تغییراتی را در سیستم برتون وودز ایجاد کرد و در واقع استاندارد جدیدی را برای دلار ساخت، زیرا سایر کشورهای صنعتی ارزهای خود را به دلار آمریکا پیوند دادند.
توافق نامه برتون وودز یک سیستم پیچیده مبتنی بر طلا بود که از دهه 1960 تاثیرات آن شروع به آشکار شدن کرد، زیرا موجودی طلا جهان برای تأمین تقاضای جهانی کافی نبود.
در واقع می توان گفت ذخایر طلای آمریکا به شدت کاهش پیدا کرده بود، زیرا حجم بسیاری در حال خرید طلا با دلار بودند.
با این حال آمریکا قول داد تا پاسخ گوی تقاضای طلا(35 دلار در هر انس) باشد.
میزان مطالبات معوقه دلاری از حجم طلای دولت پیشی گرفت.(یعنی کسری طلا)
این کسری بیان گر این موضوع بود که دولت توان باز پرداخت مطالبات را ندارد و امکان کاهش ارزش دلار قابل پیش بینی بود.
احتمال کاهش ارزش دلار، انگیزه ها برای خرید طلا را افزایش داد. خزانه داری ایالات متحده و فدرال رزرو با افزایش نرخ بهره، در تلاش برای کنترل کردن شکاف بوجود آمده بود.
اما مسئله اساسی ذخایر ناکافی طلا بود. چاپ دلار نیز وضعیت را ناپایدار تر می کرد.
این وضعیت دشوار و نامشخص پس از سال 1965 حتی بدتر شد. تورم در ایالات متحده از 2 درصد در اوایل سال 1965 به 6 درصد در پایان سال 1969 افزایش یافت.
ساختار موجود در مقابل چنین تورمی ناپایدار به نظر می رسید. در تابستان سال 1971، دلالان در حال خرید ارزهای خارجی بودند و بانک های مرکزی دنیا با سرعت دلار را به طلا تبدیل می کردند.
در آگوست 1971، رئیس جمهور نیکسون “پنجره طلا را بست”، یعنی دیگر به بانکهای مرکزی خارجی اجازه تبادل دلار با طلای خزانه داری آمریکا را نمی داد.
این در حالی است که نقایص سیاست پولی برتون وودز و فدرال رزرو در اوضاع نقشی اساسی داشتند.
نیکسون می خواست ارزهای خارجی در برابر دلار گران شوند، اما نمی خواست ارزش دلار در مقابل طلا کاهش یابد.
اقدامات نیکسون باعث شوک جامعه جهانی شد. جو بحرانی بر اقصاد دنیا در حال شکل گیری بود.
علی رغم مداخله بانک های مرکزی، ارزهای اصلی در حال گران شدن در برابر دلار بودند.
مقامات پولی در سراسر جهان می ترسیدند که روابط پولی بین المللی باعث بروز رکود بزرگ اقتصادی در جهان شود. مقامات صندوق بین المللی پول بلافاصله تحت فشار قرار گرفتند که مذاکرات را برای اصلاح برابری نرخ ارز انجام دهند.
در نشست اسمیتسونیان، ایالات متحده موافقت کرد که ارزش دلار در برابر طلا را تقریباً 8.5 درصد کاهش دهد. کشورهای دیگر پیشنهاد دادند ارزهای خود را نسبت به دلار ارزش گذاری کنند. اثر خالص تقریباً 10.7 درصد کاهش ارزش دلار در مقابل سایر ارزهای اصلی بود.
در نشست اسمیتسونیان، کشورها همچنین با گفتگوهای آینده محور در مورد اصلاحات گسترده تر در سیستم پولی بین المللی موافقت کردند. موضوعاتی که می توانند مورد بحث قرار بگیرند شامل نقش اصلی دلار، مسئولیت مشترک ثبات نرخ ارز، نقش آتی طلا، وسیله ای برای کاهش تعدیل نرخ ارز و اقدامات مقابله با جریانهای مالی ناپایدار است. کشورهای خارجی همچنین موافقت کردند که به درخواست نیکسون مبنی بر کاهش محدودیت های موجود تجاری و پذیرفتن سهم بیشتری از بار نظامی جنگ سرد رضایت دهند.
توافقنامه اسمیتسونیان برای جلب اعتماد به سیستم برتون وودز کار چندانی نکرد.
قیمت طلا، یک فشارسنج عدم اطمینان، در اواسط سال 1972 به حدود 60 دلار در هر اونس و در اوایل سال 1973، 90 دلار افزایش یافت. در 12 فوریه 1973، با بسته شدن بازارهای مبادله در اروپا و ژاپن، ایالات متحده طلا را به 42 دلار در هر اونس کاهش داد. با بازگشایی بازارها، گمانه زنی ها درباره دلار بیداد کرد. طی یک ماه تقریباً همه ارزهای اصلی در برابر دلار شناور بودند. سیستم برتون وودز به پایان رسید.